Tadź Mahal (Taj Mahal) to najsłynniejsza na świecie budowla zrodzona z miłości. Mauzoleum w Agrze wybudował z białego marmuru cesarz Szahdżahan, by unieśmiertelnić pamięć o ukochanej żonie Mumtaz Mahal. Prace rozpoczęto w 1632 r. i ukończono w 1648.
Do mauzoleum prowadzi 30-metrowa brama wejściowa z czerwonego piaskowca. Centralna budowla Tadź Mahal, o ponad 30-metrowej fasadzie, stoi na podwójnej platformie – niższej z czerwonego piaskowca, wyższej z białego marmuru. Wieńczy ją 26-metrowa kopuła. W 4 rogach platformy wznoszą się 41-metrowe minarety, odchylone lekko na zewnątrz, by podczas trzęsienia ziemi nie uszkodziły mauzoleum. Fasady inkrustowane są agatami, kwiatami z marmuru i wersetami z Koranu, wyrzeźbionymi przez artystę perskiego Amanta Khana Shiraziego.
Wnętrze Tadż Mahal ozdobione było szmaragdami, zrabowanymi przez Anglików. W niszy grobowej, pod kopułą, znajduje się sarkofag Mumtaz Mahal, a obok niego większy Szahdżahana, umieszczony w mauzoleum przez jego syna Aurangzeba. Sarkofagi oddzielone są balustradą, pierwotnie wykonaną ze złota, inkrustowaną szafirami i diamentami, zastąpioną przez Aurangzeba (który potrzebował pieniędzy na tłumienie rebelii w imperium Mogołów) marmurową, bogato zdobioną ażurem.
